Emerytura, czyli „retirement” w US

Myślę ze wielu z nas planuje zakończenie zawodowej pracy i przejście na emeryturę, dlatego postanowiłam opisać bardzo ogólnie jak systemy emerytalne wyglądają w Stanach Zjednoczonych.  Jest tych systemów wiele, ale można je podzielić na 3 grupy.

Ogólnokrajowy system emerytalny pod nazwa „Social Security”,

Systemy stanowe i pracownicze pod nazwa „pensions”

Oraz prywatne oszczędności w bankach, które mogą być wybierane dopiero, kiedy oszczędzający osiągnie wiek 59 lat i 6 miesięcy, aby uniknąć kar za wybranie funduszy.

Te 3 grupy SA bardzo zróżnicowane i można znalesc dużo informacji na ich temat, ale zazwyczaj każdy z nas jest najbardziej zainteresowany systemem, który nas osobiście dotyczy.

Nieomal każdy, kto mieszka w US i planuje tutaj żyć po przejściu na emeryturę ma do dyspozycji wszystkie 3 rodzaje zebrania funduszy na czas, kiedy będziemy musieli przestać pracować.

Inaczej mówiąc większość z nas otrzyma około 50% pieniędzy potrzebnych na Zycie po ukończeniu 65 lat z ogólnonarodowego systemy emerytalnego pod nazwa Social Security, natomiast pozostałe 50% będzie pochodziło z naszych własnych oszczędności bankowych na specjalnych kontach pod nazwa IRA i 401(k) oraz z rożnych „pensions”, które nasz pracodawca oferuje.

Dlatego problemy, które dotyczą US Social Security maja wpływ na nas wszystkich, ale ten wpływ jest bardzo różny w zależności od tego jak Duzy procent naszych dochodów będzie pochodziło z tego właśnie źródła.

Ponieważ podatek na Social Security jest odciągany tylko z dochodów do sumy $106,800 (dane z 2010) bogaci Amerykanie będą otrzymywali tylko około 20% swoich pieniędzy z tego źródła jak Pojda na emeryturę.

Najbiedniejsi będą otrzymywali średnio 90% swoich przyszłych miesięcznych dochodów z Social Security a tak zwana „Middle Class” (klasa srednia) będzie otrzymywala około 25% - 50% ze źródeł social security (pomimo tego ze głównie podatki, które ta właśnie grupa płaci zapewniają około 85% funduszy, którymi Social Security System dysponuje).

Dlatego właśnie tak wiele mówi się o nieproporcjonalnym wkładzie finansowym do tego systemu emerytalnego przez „Middle class”. Tym bardziej ze definicja „klasy średniej” bardzo się zmienia na przestrzeni lat i zarobki tej grupy SA bardzo rożne. Osoba, która zarabia około $30, 000 rocznie zalicza siebie to „średniej klasy”, ale również osoba, która zarabia $500, 000 rocznie zalicza siebie do „średniej klasy”. Dopiero rodziny, których dochody przekraczają $1, 000, 000 rocznie nie SA już wliczanie do tej grupy społecznej. Dlatego „srednia klasa” jest w US największa grupa społeczną, powyżej 50% ludności w US (grupa z rocznymi dochodami pomiędzy $25, 000 a $75,000).

Wracając do emerytury w US, według danych z 2010 roku, 13.1 % Ludności ma powyżej 65 lat. W Polsce ten procent jest wyższy, 13.7% Polaków ma 65 lat lub więcej.

W Stanach 13.1,  To 41, 033, 397 osób, natomiast ilość osób otrzymująca w 2010 roku, Social Security była większa, było tych osób 52.5 Milionów. Ta rozbieżność nie jest pomyłka, ponieważ Social Security System bardzo się zmienił od czasu, kiedy został utworzony, czyli od 1935 roku.

W tej grupie 52.5 milionów tylko 33.5 miliona to osoby, które otrzymują, social security, ponieważ wcześniej pracowały w US. Około 6.4 miliony to wdowcy, wdowy dzieci, które otrzymują benefity po swoich bliskich, a 7.4 miliona to osoby powyżej 65 roku życia, które nigdy w US nie pracowały.

Osoba starsza, która nie ma wypracowane social security dostaje zasiłek pod nazwa SSI (Supplemental Social Security Income), zasiłek ten w 2011 roku wynosi maksimum $495 miesięcznie.

Około 70% mieszkańców, US w latach, kiedy pracuje wpłaca na jakiś system emerytalny zupełnie nie zależny od federalnego systemu pod nazwa Social Security.

 Istnieje tutaj niezliczona ilość systemów emerytalnych, ale różnią się one bardzo w zależności od tego, jaka organizacje konkretny system administruje. May tutaj systemy emerytalne, które sa stanowe, federalne, pracownicze, związane z konkretna grupa zawodowa lub oferowane przez konkretnego pracodawcę.

Często ten sam pracodawca oferuje rożne systemy emerytalne dla rożnych grup pracowników. Na przykład uczelnia, dla której pracuje ma 4 rożne systemy emerytalne: dla pełnoetatowych pracowników administracyjnych, dla niepelnoetatowych pracowników administracyjnych, dla kadry naukowej i dla pracowników pomocniczych (na przykład osoby, które sprzątają budynek).

Kiedy zaczęłam prace, jako pełnoetatowy pracownik administracyjny miałam do wyboru dwa plany emerytalne: plan gdzie moje miesięczne dochody po przejściu na emeryturę były sciesle określone tabela, która mi przedstawiono (oczywiście zależą one od lat pracy i moich zarobków), ten plan nazywa się „defined benefit plan”.

„Defined benefit plan” dzieli się na dwa rodzaje, tak zwany „portable plan” gdzie mogłam wyznaczyć osobę, która otrzyma ściśle określony procent moich miesięcznych wypłat po mojej śmierci, oraz mogę przełożyć moje fundusze do innych planów emerytalnych.

„Traditional plan” gdzie tylko ja i mój współmałżonek będzie mógł otrzymywać moja zapracowana emeryturę. Najczęściej „traditional plan” nie pozwala na wybranie funduszy w formie jednorazowej wypłaty i nie pozwala na przerzucenie ich do innego planu, można je wybrać tylko w formie miesięcznych wypłat po przejściu na emeryturę.  Również wiek emerytalny jest różny, czasami jest to 55 lat, czasami, 59, czasami, 62 ale nigdy nie jest więcej niż 65 lat.

Drugi plan,ktory mi zaoferowano to tak zwany „defined contribution plan”, gdzie osoba pracująca odkłada każdego miesiąca pieniądze na ten plan, a później wybiera te pieniądze miesięcznie lub jako jednorazowa wypłatę.

We wszystkich rodzajach planów emerytalnych pracodawca bierze bardzo aktywny udział poprzez dopłatę do uzbieranych przez pracownika funduszy. Procent tych dopłat może być różny, ale najczęściej jest to 100%, czyli jeżeli ja wpłacę na mój plan $100 miesięcznie to mój pracodawca dopłaci nastepne $100.

Następnym źródłem utrzymania dla osób mieszkających w Stanach, które nie mogą (lub nie chcą) pracować sa tak zwane „Individual Retirement Account” (IRA) lub „Profit Sharing Account” (401(k)).

Jak w przypadku planów emerytalnych i tutaj mamy wiele typów kont IRA lub kont 401(k) do wyboru. Nieomal wszystkie banki oferują te konta i oprocentowanie tych kont w rożnych bankach jest rożne (ostatnio ten procent jest wszędzie bardzo niski). Natomiast jest jedna olbrzymia różnica pomiędzy kontami IRA.

Tak zwana „traditional IRA” to konto gdzie pieniądze zdeponowane mogą być odliczone od sumy opodatkowania. Suma ta jest ograniczona i określona przez US rząd każdego roku. Na przykład maksimum, które może być odliczone od podatku z zdeponowane na koncie IRA w 2011 roku to $5, 000 dla osób poniżej 55 roku życia i $6, 000 dla osób powyżej 55 lat.

Sa to konta bardzo popularne, ponieważ oferują oszczędności podatkowe. Osoba, która w 2011 roku zarobi $50, 000 rocznie zapłaciłaby około 32% podatku od tych $6, 000 zdeponowanych na koncie IRA ($1, 600 podatku więcej). 

Kiedy ta osoba ukończy 59 lat i 6 miesięcy (wiek ustalony przez US rząd) i wybierze te same $6, 000 aby je użyć na zycie, a dochody tej osoby zmniejsza się do około $20, 000 rocznie, podatek od tej samej sumy $6, 000 będzie tylko, 11% czyli tylko?$660. W ten sposob mozna zaoszczedzic na podatkach okolo $1,000 rocznie przez zbieranie pieniedzy na przyszle doplaty do emerytury.

Dlatego pracownicy, którzy oczekują ze ich dochody się mniejsza po przejściu na emeryturę, często odkładają swoje oszczędności na kontach IRA.

Istnieje tez drugi rodzaj kont IRA, tak zwane ROTH IRA. Różnica pomiędzy nimi polega tylko na tym, kiedy fundusze odłożone, zaoszczędzone na starość sa opodatkowane. Pieniądze odłożone na ROTH IRA nie są odliczone od sumy do opodatkowania, ale za to później osoba, która je wybiera nie dolicza ich do sumy, z której płaci podatek. Wpłaty na ROTH IRA sa również ograniczone do $5, 000 lub $6, 000 rocznie.

Oczywiście istnieją również limity związane z zarobkami i z wpłatami na konta IRA, ci, którzy sa bardzo bogaci, ci, którzy zarabiają powyżej $110, 000 rocznie nie maja możliwości zbierania oszczędności na kontach IRA. Pozostaje im natomiast możliwość odkładania pieniędzy na konta pod nazwa, „401(k” jeżeli wciąż planują, odlkladac na przyszłość.

Nazwa „401(k) “ pochodzi od numeru rozdziału w US kodzie podatkowym, który określa warunki tego planu oszczędzania na starsze lata życia. Ten plan jest dostępny tylko za pośrednictwem pracodawcy, (który często dopłaca do funduszy zebranych przez pracownika) lub tylko dla osób, które pracują we własnej firmie lub na własny rachunek. Maksimum wpłat, które mogą być odliczone od podatku to 15% zarobków, pieniądze mogą być wybierane bez żadnych kar, kiedy osoba ukończy 59 lat i 6 miesięcy. Większość firm i organizacji, które oferują plany emerytalne (jak uczelnia, dla której pracuje) nie oferują planu „401(k)”.

Myślę ze powyższy bardzo ogólny opis systemów emerytalnych, które istnieją, w US przybliżą Wam nieco obraz emerytury, która tutaj istnieje. Jest ona bardzo rożna, pochodzi z rożnych źródeł, ale zawsze wymaga, aby każdy z nas zaczął planować swoja emeryturę nieomal od pierwszego dnia pracy.





Ciekawa jestem jak system emerytalny wyglada w Polsce czy w innych krajach Europy.